Ελληνικα Αδεσποτα Διαπρεπουν στο Εξωτερικο

Ολοι έχουμε ακούσει κατά καιρούς για τα κατορθώματα κάποιων σημαντικών Ελλήνων και Ελληνίδων που ζουν και διαπρέπουν στο εξωτερικό. Ε, σήμερα θα δείτε ότι υπάρχουν και σκύλοι που έχουν ακολουθήσει τα χνάρια τους: Πρόκειται για ημιαιμάκια (κυρίως), πρώην αδεσποτάκια, που κάποιοι συμπατριώτες μας τα θεώρησαν «βάρος» και τα πέταξαν στους δρόμους. Το ΚΑΖ (Καταφύγιο Αδέσποτων Ζώων) τα μάζεψε, τα φρόντισε και μπόρεσε να εντοπίσει και αξιοποιήσει τα ιδιαίτερα προσόντα τους. Ετσι, όταν κάποιοι ζωόφιλοι από τα πέρατα του κόσμου ζήτησαν -μέσω του Ιντερνετ- από το ΚΑΖ κάποια σκυλιά με πολύ συγκεκριμένες ικανότητες, αυτό ανταποκρίθηκε: Ενα ημιαιμάκι ταξίδεψε στον Καναδά, άλλο στην Ολλανδία, άλλο στη Γερμανία κ.τλ. Και σήμερα, η κυρία Βάνα Θεοδωρίδου, του Καταφυγίου Αδέσποτων Ζώων, μας γράφει γι’ αυτά -και τα κατορθώματά τους.Μας τον έφεραν μια μέρα χτυπημένο από αυτοκίνητο, ευτυχώς χωρίς κατάγματα, μόνο με σκισίματα. Ηταν περίπου 6 μηνών κούταβος, άσπρος και ψηλός, ο τυπικός άχαρος έφηβος. Με το «καλημέρα σας» μας μάγεψε με το χαρακτήρα του. Ενα πλάσμα γεμάτο ζωή! Μας φιλούσε όπου μας πετύχαινε κι όπου έφτανε. Μάγευε και τις πόρτες! Τις άνοιγε όλες! Ακόμα και τις πετσικαρισμένες! Κι έτσι τον βγάλαμε Μέρλιν.
Μια μέρα έλαβα ένα e-mail από μια οικογένεια που είχε υιοθετήσει πριν από ενάμιση χρόνο ένα κουτάβι από το καταφύγιο, τον Φιντέλ. Ο Φιντελίνος ήταν ένα αδέσποτο κουταβάκι, που είχε φτάσει στο καταφύγιο μ’ ένα δάγκωμα στο ματάκι του από μεγαλύτερο σκύλο.
Η οικογένεια, με την οποία είχαμε αλληλογραφία, παρακολουθώντας την πρόοδο του Φιντέλ, μας ρωτούσε αν είχαμε κάποιο κουτάβι ή νεαρό σκύλο με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Επρεπε να είναι φιλικός προς ανθρώπους και ζώα, κοινωνικός, χαδιάρης και πάνω απ’ όλα χωρίς φοβίες. Ηθελαν να τον εκπαιδεύσουν για να γίνει σκύλος - θεραπευτής στο Κέντρο Λογοθεραπείας που έχει η οικογένεια, για παιδιά και ενηλίκους. Ο Φιντέλ και το δεύτερο σκυλί τους, η Μπέλλα, δεν ήταν κατάλληλοι. Τα χοροπηδητά κι η φασαρία δεν τους ενθουσίαζαν ιδιαίτερα. Το μυαλό όλων μας πήγε βέβαια στον Μέρλιν! Κι έτσι ο μάγος έφτιαξε τη βαλίτσα του και ταξίδεψε για την καινούργια του οικογένεια και την καινούργια του καριέρα.
Την επόμενη μέρα από την άφιξη του Μέρλιν στο καινούργιο σπίτι, μπήκε για πρώτη φορά στην τάξη με τα παιδιά, για να διαπιστωθεί αν είχε τις δυνατότητες να σταθεί ανάμεσά τους ή αν θα επέστρεφε στο σπίτι και θα γινόταν απλά το τρίτο κατοικίδιο της οικογένειας. Ε, καλά! Εγραψε! Φιλιά από δω, γλειψιές από κει, χοροπηδητά πάρα πέρα, μπάχαλο η τάξη. Οσο πιο πολλή φασαρία τόσο καλύτερα γι’ αυτόν. Αφηνε τα παιδιά να τον πιάνουν και να τον μαλάζουν παντού. Μια μικρή που τον καβάλησε εισέπραξε ένα σαλιωμένο πρόσωπο από το πιγούνι μέχρι το μέτωπο. Αλλά ακόμα κι οι μάγοι κάποτε κουράζονται. Επεσε ξερός στα πόδια ενός αγοριού κι αποκοιμήθηκε. Ηταν τόση η συγκίνηση του παιδιού που τον διάλεξε ο Μέρλιν για να κοιμηθεί, που, συγκρατώντας με κόπο τα δάκρυά του, γύρισε προς τη λογοθεραπεύτριά του και για χάρη του Μέρλιν άρθρωσε όλες τις λέξεις που αρνιόταν μέχρι τότε να επαναλάβει. Μία μία και καθαρά. Μαγεία!
Χθες ο Μέρλιν ξεκίνησε τη βασική του εκπαίδευση υπακοής και σε λίγο θα ξεκινήσει και την εξειδικευμένη εκπαίδευση για να γίνει ένας συνειδητός σκύλος - θεραπευτής. Ηδη, στην πρώτη του γνωριμία με αναπηρικό καροτσάκι, που το χειρίστηκε επίτηδες αδέξια ο χειριστής του, και με πατερίτσες που έπεσαν «τυχαία» με θόρυβο δίπλα του, ο Μέρλιν, αυτό το πλάσμα που δεν στεκόταν στιγμή φρόνιμος, που χοροπήδαγε σαν να είχε σούστες στα πόδια του, αντέδρασε σαν βετεράνος θεραπευτής. Πλησίασε το χειριστή του καροτσιού και κουνώντας του την ουρά ακούμπησε το πόδι του στο γόνατό του. Τις δε πατερίτσες ούτε που γύρισε να τις κοιτάξει, πόσο μάλλον να τις φοβηθεί. Μέρλιν, ο cool σκύλος.
Ο Μέρλιν δεν είναι το μόνο πρώην ημίαιμο αδεσποτάκι που προσφέρει τη μεγάλη του καρδιά σε ανθρώπους. Ο Φίλιππας επισκέπτεται τακτικά το γηροκομείο του Στρατού της Σωτηρίας στη πόλη που ζει και χαρίζει σε ανήμπορους μοναχικούς ανθρώπους την αγάπη του. Περηφανεύεται μάλιστα και για το μετάλλιο και την εύφημο μνεία από το δήμαρχο της πόλης. Κι η μικρούλα Κύρα, το κοριτσάκι που βρέθηκε άρρωστο να παίρνει από πίσω όποιον περνούσε από δίπλα της και κανείς να μην της δίνει σημασία, επισκέπτεται με τη μαμά της δύο φορές την εβδομάδα το γηροκομείο της πόλης και χαρίζει χάδια κι αγάπη χωρίς όρους στους μοναχικούς παππούδες. Κι όταν φεύγει, την ξεπροβοδίζουν μέχρι την πόρτα, άλλοι στα καροτσάκια τους κι άλλοι με τη βοήθεια του μπαστουνιού τους. Κι όλοι μ’ ένα χαμόγελο στο πρόσωπο και μια λάμψη για τη μικρούλα Κύρα. Και η Αλκυονίτσα, το μωρό με το σπασμένο ποδαράκι, προειδοποιεί τη μαμά της κάθε φορά που η γέρικη σκύλα της οικογένειας πρόκειται να βγάλει σε μερικές μέρες κάποιο καινούργιο ωζίδιο στη πλάτη της. Κι ο Μάνθος, ο κούκλος, που εκπαιδεύτηκε στη Σχολή αστυνομικών σκύλων! Η μαμά του, ψυχολόγος - αξιωματικός της Αστυνομίας, δουλεύει με ανθρώπους που έπεσαν θύματα βίας κι ο Μάνθος είναι ο πολύτιμος βοηθός της στις συνεδρίες με παιδιά και ενηλίκους με τσακισμένες ψυχές και σώματα. Είναι αυτός που πρώτα θα κερδίσει την εμπιστοσύνη των ανθρώπων αυτών και θα ανοίξει το δρόμο προς τις ψυχές τους.
Αν ήξεραν οι άνθρωποι τι χάνουν γυρνώντας το κεφάλι τους από την άλλη μεριά, κάθε φορά που συναντούν ένα αδεσποτάκι στο δρόμο τους! Κι υπάρχουν τόσα πολλά ακόμα στο Καταφύγιο, αλλά και στους δρόμους, που περιμένουν…
Με εκτίμηση Βάνα Θεοδωρίδου Γ.Γ. ΚΑΖ (Καταφύγιο Αδέσποτων Ζώων)
Παναγιώτης Διαμαντής, pdiam@enet.grΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 31/12/2007