Η φάρμα των «ζώων» - Κοσμάς Βίδος

Το πρόβλημα με τα ζώα - αδέσποτα ή μη - που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει η Αθήνα, η Ελλάδα γενικότερα, είναι μία από τις μεγαλύτερες ντροπές του έθνους. Με τις πεινασμένες αγέλες σκύλων που περιφέρονται στους δρόμους και τρώνε από τα σκουπίδια να αποκαλύπτουν το πραγματικό, αποτρόπαιο πρόσωπό μας, πίσω από το προσωπείο των πολιτισμένων Ευρωπαίων που με τόση άνεση και έπαρση έχουμε φορέσει. Με εκείνους που φιλοξενούν σκύλους στο σπίτι τους να μην ξέρουν πού να τους βγάλουν για να κάνουν την ανάγκη τους: στα πάρκα απαγορεύεται, στα αλσύλλια και στους δρόμους υφίστανται την οργή εκείνων που δεν θέλουν να βλέπουν ζώο ούτε ζωγραφιστό - δηλαδή της πλειονότητας των Ελλήνων. Αλλά και με όλους μας, ζωόφιλους ή μη, να μην μπορούμε να περπατήσουμε σε δρόμους σπαρμένους με ακαθαρσίες, καθώς ελάχιστοι ιδιοκτήτες ζώων μαζεύουν (όπως θα έπρεπε) τα περιττώματα των «θησαυρών» τους. Αν και, ακόμη και εγώ που τα μαζεύω, έχω πολλές φορές δεχτεί επίθεση από συγκατοίκους μου στην τρέλα την οποία ζω καθημερινά, από γείτονες που ενοχλούνται και μόνο επειδή με βλέπουν με σκύλο. «Δεν είστε ζωόφιλοι εσείς που κλείνετε τα σκυλιά στα διαμερίσματα» μου φώναξε τις προάλλες στον δρόμο μια ηλικιωμένη, λες και είχα κλείσει στο δικό της διαμέρισμα τον κόπρο που μάζεψα όταν πέθανε η κυρία του (και κανένας δεν τον ήθελε). «Ενώ είστε εσείς ζωόφιλοι που βλέπετε σκύλο να σας κουνάει την ουρά και τρέχετε να φύγετε σαν να σας κυνηγάει ανακόντα» της απάντησα εκνευρισμένος. Αμφιβάλλω όμως αν γνώριζε τι είναι η ανακόντα.


Εκείνη το μόνο που γνώριζε είναι ότι τα σκυλιά δεν έχουν θέση στον κόσμο της. Δεν φταίει. Μεγαλωμένη σε μια κοινωνία όπου το ζώο είναι συνώνυμο με τη βρωμιά, όπου προτιμάμε να πετάμε τα αποφάγια μας στα σκουπίδια από το να τα ρίξουμε στα πεινασμένα σκυλιά και γατιά του δρόμου, όπου πιστεύουμε ότι ακόμη και η δεκοχτούρα που θα καθίσει στο παράθυρό μας μπορεί να μας κολλήσει την ανίατη αρρώστια που θα μας αποτελειώσει, δεν κατάφερε ποτέ να κοιτάξει παραπέρα, να μάθει πώς συμπεριφέρονται στα ζώα τους οι πραγματικά πολιτισμένοι λαοί, να απαλλαγεί από τους φόβους της, να δει στα μάτια ενός ουσιαστικά ανυπεράσπιστου πλάσματος την ευγνωμοσύνη και την αγάπη τη στιγμή που θα το φροντίσει. Λυπάμαι τους ανθρώπους που δεν μπορούν (από... άποψη) να συμβιώσουν με ένα ζώο. Θεωρώντας ότι αυτή η δυσκολία τους οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην άγνοια. Αλλά και σε ένα είδος συναισθηματικής αναπηρίας.


Είναι και το αδιάφορο κράτος όμως που καλλιεργεί την άγνοια και τη συναισθηματική αναπηρία των πολιτών του. Αξέχαστες μου έχουν μείνει οι διαβεβαιώσεις της Ντόρας Μπακογιάννη όταν, ως δήμαρχος Αθηναίων, επί Ολυμπιακών του 2004, διατυμπάνιζε ότι το πρόβλημα με τα αδέσποτα είχε (σχεδόν) λήξει και ότι η Αθήνα θα γινόταν ο παράδεισος των τετραπόδων.
Σήμερα, ενώ η κυρία Μπακογιάννη εξακολουθεί να τιμάται με βραβεία για την προσφορά της (και σε) εκείνη την περίοδο, τα αδέσποτα της πόλης είναι περισσότερα και σε χειρότερη κατάσταση από ποτέ. Και αν ο δήμος, υπό τον Νικήτα Κακλαμάνη πλέον, προσπαθεί να δείξει μια κάποια ευαισθησία με φωτεινές πινακίδες α λα «Υιοθετήστε και εσείς ένα ζωάκι» ή φροντίζοντας ενίοτε για τη σίτιση ορισμένων εγκαταλελειμμένων σκυλιών και γατιών, όλα αυτά μοιάζουν με παρηγοριά στον άρρωστο, εν προκειμένω στον αδέσποτο, ώσπου να βγει η ψυχή του.


Θα ασχοληθεί (άραγε) η νέα κυβέρνηση και με τα ζώα; Είμαι σχεδόν σίγουρος πως όχι. Τέτοιου είδους προβλήματα οι πολιτικοί μας τα θεωρούν προβλήματα πολυτελείας. Όπως τέτοιου είδους ευαισθησίες (εκείνες των συνανθρώπων μας που συνδράμουν τους εξαθλιωμένους των δρόμων) τις αποδίδουν στους παρανοημένους. Ίσως να είμαι και εγώ ένας από εκείνους. Όπως και να έχει, θλίβομαι με τη νοοτροπία μας. Θλίβομαι με τα κουτσά, χτυπημένα, γεμάτα τσιμπούρια σκυλιά και με τις ξεντερισμένες από τα αυτοκίνητα γάτες. Και αν το καταγράφω εδώ είναι μόνο για να το μοιραστώ με εκείνους που θα με καταλάβουν, τους ολίγους, γιατί οι πολλοί μάλλον θα με θεωρήσουν γραφικό. Στους πολλούς όμως, σε όλους όσοι έχουν αποφασίσει ότι «οι πόλεις δεν είναι για τα ζώα!» και καλυμμένοι πίσω από αυτό το συμπέρασμα δεν βγάζουν ούτε ένα κεσεδάκι νερό στις διψασμένες γάτες του δρόμου, έχω να απαντήσω ότι οι πόλεις, πόλεις σαν την Αθήνα, δεν είναι ούτε για τους ανθρώπους. Και ότι μόνο με την ευγένεια, την προσφορά και την έγνοια προς τους αναξιοπαθούντες, ανάμεσα στους οποίους κορυφαία θέση κατέχουν τα αδέσποτα, θα μπορέσουμε να τις κάνουμε επιεικώς ανεκτές. Παρεμπιπτόντως, την επόμενη μαμά που θα ακούσω να λέει στο παιδί της «μακριά από το μπάου μπάου γιατί θα σε φάει» θα τη ρίξω στα λιοντάρια. Αυτά τρώνε κανονικότατα τις ανόητες μητέρες.

πηγή: www.homefood.gr/blogs/blog.