Αυτήν την εβδομάδα δεν ήξερα τι να γράψω…
Νόμιζα ότι έφταιγε η δουλειά, η κούραση, οι δουλειές στον κήπο….
Στην πραγματικότητα, στο μυαλό μου γυρνούσε ο «πόλεμος» που δέχομαι από ορισμένους για τη ζωή που έχω διαλέξει. Στη δουλειά, η κάθε καρακάξα με την τσάντα Louis Vuitton και τα bottox με κριτικάρει χωρίς να ζητήσω τη γνώμη της, μόλις μάθει για τη δραστηριότητά μου σχετικά με τα ζώα. Κουράστηκα πια να ακούω το γνωστό : «Εδώ παιδάκια πεινάνε κι εσύ ασχολείσαι με τα ζώα», και περισσότερο κουράστηκα να απαντάω. Συνήθως αλλάζω την κουβέντα γιατί, όπως λέει και ο άντρας μου, «δεν μπορείς να μάθεις σε μια κότα να λύνει δευτεροβάθμια εξίσωση». Εγώ από την άλλη, θεωρώ πιο πιθανό να μάθει η κότα υψηλά μαθηματικά, παρά να καταλάβουν οι περί ου ο λόγος έστω και στο ελάχιστο. Σήμερα, λοιπόν, κατ΄ εξαίρεση αποφάσισα από τη στήλη μου να απευθυνθώ σε αυτούς τους ανθρώπους.
Αγαπητοί μου, αναφέρομαι σε εσάς που είστε διορισμένοι στο δημόσιο, όπου δουλεύω κι εγώ, και όλη μέρα είστε με το τσιγαράκι στο χέρι. Που από τα πολλά κέικ που φτιάχνετε για τον «διαγωνισμό μαγειρικής της κυράτσας» για να εντυπωσιάσετε με τη νοικοκυροσύνη σας τις συναδέλφισσές σας, δε χωράτε από τις πόρτες (ενώ τα παιδάκια πεινάνε!! Σύ είπας) Εγώ, μπορεί να μην είμαι μορφωμένη, αλλά ξέρω ένα πράγμα: ότι στην αγάπη, την κατανόηση και τη φιλευσπλαχνία δεν υπάρχει τσιγκουνιά, μόνο περίσσευμα. Η καρδιά μας μπορεί να χωρέσει έναν άστεγο, ένα παιδάκι από τα χωριά SOS, ένα δαρμένο σκυλί, ένα κοράκι με σπασμένο φτερό, ένα ζώο που ζει φυλακισμένο μια ζωή σε κλωβό για να τρώνε τα παιδάκια σου το αβγουλάκι το φρέσκο, ένα βασανισμένο ζώο που σφάζεται ζωντανό και πετιέται για να φοράς εσύ τη γούνα σου στην εκκλησία την Ανάσταση ακόμα κι όταν το Πάσχα είναι μέσα Μαΐου και σκάει ο τζίτζικας, ένα γεράκι που ο άντρας σου το πυροβόλησε, έναν πελαργό που τραυματίστηκε στα καλώδια της ΔΕΗ, έναν γλάρο που δηλητηριάστηκε από τη φόλα που οι ομοϊδεάτες σου πέταξαν για να σκοτώσουν τα γατιά της γειτονιάς, έναν λαθρομετανάστη που βρέθηκε μόνος στο πουθενά και ψάχνει κάποιον να τον βοηθήσει, έναν ψυχασθενή που η κοινωνία τον βάζει στο περιθώριο, έναν ανασφάλιστο που δεν έχει να πάρει τα φάρμακα στο παιδί του, ένα σκυλί με λευχαιμία, μια κατσίκα με μαστίτιδα, τη μέλισσα που αν εξαφανιστεί δε θα χεις ούτε πορτοκάλια για το ηλίθιο κέικ σου, και τόσα ακόμα…. Δεν είναι πεπερασμένη η καρδιά και η ψυχή μας. Χωράει τους πάντες όταν θελήσουμε.Άλλωστε, το να βοηθάς, στην πραγματικότητα δεν είναι αλτρουιστικό, αλλά, αντιθέτως, εγωιστικό. Είναι κάτι που προκαλεί ευτυχία σε όποιον το κάνει. Για μένα ευτυχία είναι μια γλυψιά ευγνωμοσύνης από ένα άγνωστο σκυλάκι και ένα γουργουρητό από ένα πεινασμένο γατάκι. Για κάποιον άλλον ευτυχία είναι να ψωνίζει παπούτσια και να γλεντάει στα μπουζούκια. Και πολύ καλά κάνει. Είναι δικαίωμά του. Αν σκεφτόταν τα παιδάκια που πεινάνε, θα πεινούσαν και τα παιδάκια όλων αυτών που δουλεύουν στα μπουζούκια και στα μπαρ. Στο κάτω κάτω, όπως κι εγώ, ούτε λεφτά σας ζήτησα, ούτε τη γνώμη σας.Τα παραδείγματα σχετικά με το θέμα είναι αμέτρητα. Θα περιοριστώ στα ακόλουθα: Το ΧΑΜΟΓΕΛΟ έχει υιοθετήσει πρόσφατα αδέσποτα σκυλιά, με στόχο την ορθότερη ανατροφή των παιδιών, στα παιδικά χωριά SOS υπάρχει ολόκληρο πρόγραμμα με σκυλιά, χορηγούμενο από την pedigree, ώστε να βοηθούνται τα παιδιά στην κοινωνικοποίηση. Τέλος, θα αναφέρω τους πολλούς άστεγους, που δίνουν από το συσσίτιό τους στα γατάκια και τα σκυλάκια που τους συνοδεύουν, γιατί αυτά δεν θα τους εγκαταλείψουν ποτέ, ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΗ ΒΙΩΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, και πολλές φορές ακόμα κι από συγγενείς πρώτου βαθμού.Θα σας έλεγα να διαβάσετε τους νόμους για να το βουλώσετε, αλλά δεν είστε ικανοί ούτε το λογαριασμό του ΟΤΕ να διαβάσετε. Αυτά….. και μη μου τους κύκλους τάραττε!!!
ΑΛ. ΜΑ
Αναρτήθηκε από Ομάδα Εθελοντών Καταφυγίου Έδεσσας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου